Azjaci a Hollywood

Oglądacie jeszcze czasem amerykańskie produkcje? Jeśli tak, może zwróciliście uwagę, że raczej nie często można zobaczyć tam skośnookiego. Jeśli już się jakiś trafi, nigdy nie prezentuje się tak ponętnie i olśniewająco jak główny bohater (który na pewno jest biały). Czyżby wg amerykańskich filmowców Azjaci nie stanowili materiału na bożyszcze tłumów?

Na to wygląda, bo gdy przeanalizuje się hollywoodzkie występy naszych skośnookich ulubieńców, nie można dojść do optymistycznych wniosków. Zazwyczaj są bardzo inteligentni. Komputery nie mają przed nimi tajemnic. Potrafią skopać portki jak nikt inny. Ale nawet ci cudownie zbudowani wojownicy nie jawią się jako obiekty pożądania dla damskiej części widowni. Zimni, odlegli, odarci z uczuć i ludzkich emocji. Bardziej przypominają maszyny, niż mężczyzn z krwi i kości. Cisi specjaliści dziedzin wszelakich rzadko mają szansę pokazać na ekranie coś więcej, niż swoją wiedzę i socjalny niedorozwój.

Przeanalizujmy tylko kilka przykładów:

• Bruce Lee nigdy nie doczekał się roli, gdzie mógłby pokazać coś więcej, niż tylko swoje niesamowite umiejętności sztuki walki. Żadna dziewczyna nigdy nie okazała mu zainteresowania, a i on zdaje się być ponad takimi ziemskimi pokusami.

• Jackie Chan może i wie jak przywalić bandziorom i uratował niejedną niewiastę, jednak komiczny charakter wszystkich jego filmów dyskredytuje go w oczach płci przeciwnej. Zazwyczaj jest bardzo nieporadny w sytuacjach damsko-męskich, jeśli w ogóle doczeka się w scenariuszu kilku romantycznych chwil.

• Jedyny skośnooki, jakiemu udało się dostać rolę w serialu „Lost”, okazuje się (rzecz jasna) impotentem.

• Pamiętacie jeszcze stary jak świat film „Śniadanie u Tiffaniego”? Sąsiadem Audrey Hepburn był Japończyk, Pan Yunioshi, jednak nawet tej roli nie dano Azjacie, a zatrudniono Amerykanina, Mickey Rooney’a! Ta postać zapewne miała dodać nieco komizmu, ale przy okazji oddała też hołd wszystkim krzywdzącym stereotypom na temat Japończyków.

• Z filmów nieco bardziej na czasie weźmy „Hangover 2” (u nas pt. „Kac Vegas w Bangkoku”, kto na Boga tłumaczy te tytuły?! @__@). Występujący tam Azjata, pan Chow, zatrudniony został chyba tylko po to, by reszta bohaterów miała szansę opowiedzieć wszystkie najgłupsze dowcipy na temat wielkości męskiego przyrodzenia, jakie znała.

• W filmie „Romeo Musi Umrzeć” wycięto scenę pocałunku pomiędzy Jetem Lee i Aaliyah po tym, jak podobno zebrała „złe recenzje od publiczności”.

• Ostatnio oglądałam „Ride Along 2” (polski tytuł to „Prawdziwa Jazda”) z Kevinem Hart i Ice Cube. Pojawia się tam nowa postać komputerowca i hakera A.J., który o dziwo, ma branie wśród dziewcząt! Fakt ten został ukazany w tak absurdalny sposób, że mam wrażenie, że miał to być jedynie kolejny element komizmu w filmie.

• Jak już kiedyś wspominałam w innym poście (tutaj), twórcy adaptacji anime „Dragon Ball” uznali, że postać głównego bohatera lepiej powierzyć białemu facetowi, niż Azjacie. Jak wiadomo, skośnoocy nie są wystarczająco „cool”.

• Jeśli to Was jeszcze nie przekonuje, „Mulan” Disney’a jest do dziś jedynym filmem o księżniczkach tego studia, gdzie nie ma pocałunku! Może i kapitan Li Shang jest całkiem sexy, ale jak przychodzi co do czego, sam cesarz musi mu zasugerować, że nie spotyka się takich dziewcząt jak Mulan w każdym stuleciu. Scena w domu Mulan, gdy kapitan zjawia się na swoim białym rumaku, by poprosić dziewczynę o rękę, jest boleśnie niezręczna. Dzięki Bogu, chociaż babcia dziewczyny ma wystarczająco werwy, by zadać znaczące pytanie „Może chciałbyś zostać tu na zawsze?”.

Skąd ta niechęć amerykańskich filmowców do azjatyckich nacji? W Stanach Zjednoczonych, gdzie ludzie mieszkają obok Japończyków, Chińczyków i Koreańczyków od połowy XIX wieku (przynajmniej obok Chińczyków, reszta napłynęła później), zdążyło się wytworzyć mnóstwo, niekoniecznie prawdziwych stereotypów o skośnookich mężczyznach.

Na zupełnie niemęski (by nie rzec, zniewieściały) obraz mężczyzn z Azji ogromny wpływ wywarły obowiązujące w Stanach Zjednoczonych prawa imigracyjne. Jak wiemy, USA nie zawsze było jednym z najbardziej tolerancyjnych miejsc na Ziemi, więc różnymi sposobami usiłowano ograniczyć niechcianych imigrantów.

W połowie XIX wieku w Ameryce drastycznie wzrosło zapotrzebowanie na tanią siłę roboczą, a niemal w tym samym czasie Chiny cierpiały z powodu przegranej wojny opiumowej i powstania tajpingów. Pojawiły się problemy z kupnem ryżu, więc wielu Chińczyków zdecydowało się szukać lepszego życia za oceanem. Na początku wszyscy byli zadowoleni: Chińczycy mieli pracę i dach nad głową, biali inwestorzy skrupulatnych robotników, którzy nie marudzili i z uśmiechem brali 2/3 tego, czego zażądałby biały robotnik. Sami Amerykanie przyznają, że bez robotników z Chin byłoby niemożliwym zakończyć pracę nad koleją transkontynentalną w czasie, jaki wymagał Kongres.

Niestety później, gdy pracy było mniej a Chińczyków coraz więcej, biali mieszkańcy Ameryki zaczęli lękać się o „czystość rasową” i narzekać, że azjaci zabierają im miejsca pracy. Po woli zaczęto tworzyć prawa, które maksymalnie utrudniłyby życie chińskim imigrantom. Mogli oni pożegnać się z marzeniami, że kiedyś staną się pełnoprawnymi obywatelami swojego nowego kraju, gdyż przywilej obywatelstwa amerykańskiego posiadali tylko „biali, woli mężczyźni”. W sądzie, żaden Chińczyk nie mógł zeznawać przeciwko białemu, ale każdy biały mógł zeznawać przeciwko Chińczykowi. Zmuszono wielu Chińczyków do powrotu do swojego kraju i odmówiono wydawania wiz dla tych, którzy nie przebywali już na terenie USA. Żony oraz dzieci chińskich pracowników nie miały pozwolenia na wjazd do Stanów. Tylko te kobiety, które przyjechały do Ameryki w czasie pierwszej imigracji (ok. 1840) mogły nadal pozostać na terenie kraju. Doprowadziło to do sytuacji, gdzie kobiety stanowiły tylko 7,2% całej chińskiej populacji w USA!

Na wypadek, gdyby kobiety innych nacji chciały wyjść za Chińczyka, wprowadzono prawo, gdzie kobieta utraciłaby tym samym obywatelstwo amerykańskie. Małżeństwa między białymi kobietami a Chińczykami były po prostu prawnie zakazane. W takiej sytuacji nie trudno sobie wyobrazić, że imigranci z Chin zmuszeni byli wieść samotne życie, nie próbując nawet nawiązać poważniejszych związków z kobietami.

Nienawiść na tle rasowym zepchnęła chińskich imigrantów do wydzielonych części miasta, gdzie nikt inny się nawet nie zapuszczał. W miejscach, gdzie aż roiło się od zdrowych, samotnych mężczyzn w sile wieku, dochodziło do różnych scen i zła sława tych miejsc (a tym samym, mieszkających w nich ludzi) niosła się wśród ludu.

Chińczycy stawali się coraz mniej atrakcyjni na rynku pracy. Mając coraz więcej problemów ze znalezieniem zatrudnienia, nie mieli innego wyjścia, jak sobie samemu owo zatrudnienie znaleźć. A jaki biznes jest najlepszy dla kogoś, kto posiada minimalne fundusze na jego otworzenie? Pranie! Oprócz prania, Chińczycy zajmowali się najczęściej szyciem, gotowaniem i pracą kelnerską. W tamtym czasach były to zawody zarezerwowane wyłącznie dla kobiet. Mężczyźni nigdy nie podejmowali tych prac w obawie o swój status i męski honor.

Wszystko to sprawiło, że obraz mężczyzny-Azjaty stał się dla białych mieszkańców Stanów Zjednoczonych synonimem zniewieścienia i podejrzanej seksualności. Dopiero w 1943 roku Azjaci zyskali prawo, które umożliwiłoby im staranie się o obywatelstwo USA. Stereotypy, które utrwaliły się do tego czasu w ludzkich umysłach, przerodziły się w mądrość ludową, którą nie łatwo jest wykorzenić.

Wbrew temu, co pisałam wcześniej (tutaj), k-pop i Hallyu Wave (rozlanie się pop-kultury koreańskiej na świat) w równej mierze przyczyniają się do obalania owych stereotypów, co ich utwierdzania. Ci, którzy kochają azjatycką kulturę wiedzą, że mężczyźni z Azji potrafią być tak samo (jak nie bardziej! :P) ponętni niż ich biali rywale. Jednak ktoś, kto tylko powierzchownie zapoznał się z dokonaniami k-popu, widzi gości, którzy bardziej przypominają dziewczyny, malują sobie kreski pod oczami i obściskują się na scenie!

Mniemam, że minie jeszcze wiele czasu, nim Azjaci urodzeni w Stanach odzyskają swoją męskość w oczach innych ludzi. Do tego czasu zawsze możemy pooglądać sobie Koreańskie i Chińskie produkcje! ^^